عيد سعيد مباهله مبارك باد.

خبری داغ در مدینه رسید                  مردم از یکدگر بپرسیدند

چه شده؟ وضع شهر عادی نیست         حرفهای عجیب بشنیدند

کاروانی بیامد از نجران                    از بزرگان شهر و از اعیان

شصت تن با لباس زرافشان                با صلیبی زگردن آویزان

برسر اما کلاه گوهر بافت                  با جلال و شکوه و با جبروت

برکمرهایشان همه زنجیر                  از زر و نقره و دُر و یاقوت

کیستند؟از چه آمدنداینجا                    یا فرستاده شهنشاهند؟

درمدینه پی چه کس هستند؟               با چنین هیبتی  چه میخواهند؟

آمدند از برای دیداری                      با پیمبر به داخل مسجد

با تعجب همه نگه کردند                   که شدند این چنین چرا وارد؟

تا پیمبر بدید آنها را                       رفت بیرون ز مسجد آن دم زود

کاروان زین عمل به حیرت شد             از چه رو، اوتوجهی ننمود

لیکن از هر کسی که پرسیدند             بود کار نبی براو مجهول

تا علی بر ملانمود آن راز                 چون که او بود نفس و جان رسول

که نبی با چنین زر و گوهر               کان حکایت کند زاهل غرور

خوش ندارد ببیند ایشان را                 مگرآنکه کنند از خود دور

چون که دیدند این چنین رفتار                         یاد راه مسیح افتادند

که چگونه به سادگی می زیست؟         لیک خود پشت گوش بنهادند

شرمگین از تجمّلات آنگاه                 جمله از خویش دور افکندند

بالباسی بدون تشریفات                     نزد پیغمبر خدا رفتند

با سلام و محبت و اکرام                   کرد زآنها پیمبر استقبال

پس نشستند گرد پیغمبر                     از یکایک سوال کرد احوال

اُسقف  اعظم از میان برخاست                        بر پیمبر درود گقت وسلام

داده بودید نامه ای بر ما                    آمدیم از برای آن پیغام

گفت پیغمبر آنچه من گفتم                  از مبانی  دین اسلام است

واپسین  دین زبعد دین مسیح             بپذیرید دین فرجام است

خواند پس آیه هایی از قرآن               ازصفات خدا و روز معاد

گفت اسقف که ما به این اوصاف         همه هستیم مومن و منقاد

گفت پیغمبر آنچه معتقدید                  نَبُوَد سازگار با اسلام

نیست فرزند کردگار «عیسی»            شرک و کفر و ضلالت است و حرام

مدتی اسقف از جوابش ماند                دیگری پاسخ پیمبر داد

پسر کردگار از این رو است               بی پدر چونکه مریم او را زاد

لحضه ای سر فرو پیمبر کرد             پیک وحی آمد انگه از افلاک

که مثال مسیح نزد خدا                     همچو آدم که آفرید از خاک

گر چنین است راه استدلال                 آدم از او به این مقام اولاست

چون نه او را پدر نه مادر بود             هر دو مخلوق خالق یکتاست

بعد قدری مناظرات دگر                    حرف حق را نداشتند اقبال

تا که آمد به خواجه لولاک                 وحیی از سوی ایزد متعال

ای پیمبر بگو تو بر آنان                   هر دومان آوریم ما و شما

پسران و زنان و جان هامان               پس بر آریم دست خود به دعا

از جهان آفرین می خواهیم                 هریک از ما که بود بر باطل

لعنت کردگار بر او باد                     تا که مقصودمان شود حاصل

چون پیمبر بگفت وحی خدا               کاروان مسیحیان گفتند:

گفتگو میکنیم ما با هم                      عاقبت آن سخن پذیرفتند

شد مقرّر که نا برون از شهر              صبح فردا روند روند هر دو گروه

پس روان گشت کاروان آن دم               در دل امّا که داشتند اندوه

نکند حق بُوَد به جانب او                  در چنین صورت او بُوَد پیروز

پس ببینیم تا که پیغمبر                     با که می آید او به فردا روز؟

آورد مردمان عادی را؟                     یا گروهی ز برگزیده و خاص؟

وای بر ما اگر چنین باشد                  نَبُود از عذاب استخلاص

صبح فردا ز جانب مشرق                 سر برون کرد خسروخاور

آن گروه مسیحیان بودند                    تا ببیند اهل پیغمبر

عدّه ای دیگر از مسلمانان                  صف کشیده که عاقبت چه شود؟

در فضایی چنین شگفت انگیز             فاتح این مبارزه که شود؟

شد نفسها به سینه ها در حبس             چشم ها خیره شد به دروازه

لحظه ها میگذشت با کندی                 انتظاری برون ز اندازه

آن طرف هم پیمبر خاتم                    بعد از آنکه نماز را خوانده

به در خانه علی آمد                         اهل آن خانه را فراخوانده

همرهش فاطمه،علی،حَسنَین               کرد بر سر عَبا در آن شَبگیر

در حق اهل بیت عصمت خود              خواند آنگاه آیه تطهیر

“این چنین است و نیست غیر از این     حق تعالی براده بر این داشت

هر پلیدی و رجس و ناپاکی                از شما خاندان فرو بگذاشت”

دست خود را سپس به بالا برد              ای خدا اهل بیتم ایشانند

بهترینند نزد تو یا رب                      نزد من برترین یارانند

اهل نجران در انتظار رسول                ناگهان بانگ قافله آمد

با پیمبر چهار تن همراه                    از برای مباهله آمد

بود ابنا  فقط حسن و حسین                و نساء شخص حضرب زهرا

هم که مصداق تام انفسنا                    فاتح خیبر، امّی بطحا

در میان درختها آنسو                       خاتم الانبیا کسا انداخت

از عبایی زجنس قُطوانی                   سایبانی برای آنها ساخت

پس بفرمود زیر آن پوشش                 جمع کردند اهل بیت رسول

دست خود سوی آسمان آورد                تا برای دعا شود مشغول

ناگهان تند بادی آمد سخت                  گوشه ای ابر سرخ پیدا شد

اضطراب پرندگان هوا                     در فضای فلک هویداشد

شاخ و برگ درختها افتاد                   رنگ و روی هوا بشد تیره

همه حیران که عاقبت چه شود            چشمها سوی آسمان خیره

اُسقف آنگه نظر به یاران کرد             با صدایی گرفته بر آشفت

این نشان ها که در طبیعت شد            از به حق بودن محمّد گفت

عوض لشگر و سپاه کلان                 نوه هایند و دختر و داماد

با همین پنج تن کند مباهله او              که بیاورده است این تعداد

هر کس از کاروان نجران گفت           مصلحت بر مقابله نَبُود

ولوله  در میانشان افتاد                     هیچ تاب مباهله نَبُود

اُسقف از بین جمع بالا رفت               روی سنگی به ایستاد آنگاه

گفت میدانم اضطراب از چیست          با محمّد خدا بُوَد همراه

گر که نفرین نماید او مارا                 همه نابود میشویم و هلاک

کوههای سترگ  سر بر اوج             ذرّه ذرّه شوند همچون خاک

پیش آمد به سوی پیغمبر                   دست و پایش به لرزه افتاده

که تو حقّی و رحم کن برما                بهرِ جِزیه  شویم آماده

چون پیمبر شنید آن اقرار                  منصرف از مباهله گردید

جان و اموالشان بشد محفوظ              تا که مَختوم قائله گردید

پس بفرمود احمد مُرسَل                    گر شما را سَر مباهله بود

آتشی میگرفتتان در بر                     که جزای چنین معامله بود

این چنین روز نیک و فرخنده             جشن شادی برای شیعه بُوَد

تا که مانَد به یا در دوران                  چون که از سوی حق ودیعه بُوَد

روز جشن مباهله یعنی                     روز پیغام عزّت شیعه

روز یادآور شکوه علی                     روز تعظیم شوکت  شیعه

روز تثبیت حق اهل البیت                 جلوه ای از فضیلت نبوی

رَشحه ای  از مقام زهرایی                شمّه ای از شرافت علوی

آسمانی پیام جاویدان                        در تجّلی  باوری محکم

جشن عید مباهله گیریم                     در چنین روز فرّخ  و خرّم

غسل باید نمود و روزه گرفت             صدقه از برای مهدی داد

شکر باید کنیم یزدان را                    که به ما اقتدای  مهدی داد

دکتر سید مهدی صدر الحفّاظی

ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.